Litlir Bleikir Fílar: Nebbakurl

Ok já við erum komin aftur. Snúin tilbaka. Upprisa holdsins og eilíft blögg. Hér erum við samankomin á ný eftir vægast sagt erfiðar stundir að baki. Já Litlir Bleikir Fílar fengu inflúensu. Sem er miklu verra en flensa. Og miklu verra en inúíti. Eiginlega jafn slæmt og ef maður setur flensu og inúíta saman í blandara og smá sellerí með. Útkoman eru veikindi sem ADHD kisan myndi ekki vilja fyrir sinn versta óvin (sem er ákveðinn aðili sem við munum fjalla um seinna, líklegasta á egglosartíma. Þá er tími bræðinnar)

Eftirfarandi upptalning er hvorki uppspuni né hundraðáttíuogsextán prósent ýkjur heldur heilagur sannleikur og það er eins gott að þið takið eftir því þettar er í fyrsta og eina sinn sem á þessari bloggsíðu eru skrifuð jesúbarns sannleiks orð.

Veikindi sundurliðuð, flokkuð eftir óþægileikastigi:

Höfuðverkur. Eins og Bubbi byggir/Bob the Builder/BubbatheShrimp hafi komið sér fyrir í fremra heilahvelinu mínum og ákveðið að halda byrjendanámskeið í að bora. Sætt af honum.

Ósmekklegur höfuðverkur

Stíflað nef. Já svo(ooo) stíflað. Hversu stíflað segiru? Ógeðslega stíflað mögulega? Já, það er hárrétt hjá þér lesandi góður. Svo stíflað að stíflað klósett myndi stofna stuðningshóp ásamt öðrum stífluðum klósettum og semja baráttulag og syngja það saman í Perlunni á söfunartónleikum fyrir nefið mitt sem var, ef ég hef ekki komið því að enn, var mjög stíflað.

Þessi hefði nú mátt losa um nefið mitt í leiðinni. Sem hún gerði ekki. Biðsa.

Hiti Að vera með ógeðslega háan hita í marga marga daga gerir manni fátt gott. Eiginlega ekki neitt gott. Það er svo ógeðslega aumkunarlegt og kuntulegt og tussulega að vera með háan hita að mér dettur eiginlega ekkert jafn þurrkuntu brussu melluleiðinlegt og að vera með háan hita, í mínu tilfelli, í marga marga langa daga. Svona leið mér og ég er viss um að ég leit svona út líka.

Burning down the house

Restin voru minniháttar ömurleikar sem létu mér líða bæði andlega illa og líkamlega illa. Ég var viðkvæm eins og lítið viðkvæmt eineltis fóstur. Mestur tími minn fór í að pússla, já pússla: ég lýg því ekki. Einu sinni fann ég ekki réttan kubb, leitaði og leitaði. Ekkert gekk, ekkert passaði. Hvað gerði ég? Vennjulega myndi ég taka bræðiskast, safna saman öllu púslinu og fara út á svalir og henda öllum kubbunum í gamalt fólk sem situr hjá Tjörninni og gefur öndunum brauð. Svo myndi ég horfa á þau gefa öndunum óvart púsl í staðinn fyrir rúsínubrauð, öndin myndi túttna út og blána og kafna og gamla fólkið myndi hringja í Útvarp Sögu, í öngum sínum og ég myndi sitja heima sátt með mín mál. En nei. Ekki á þessum tímapunkti. Ég var svo lítil sál að ég bara fór að gráta. Með tárum og öllum. Bara hágrenjandi horbolti með sár á nebbanum eftir sífelldar snýtingar.....hér var low point fyrir mig og mín veikindi.

Svona leið mér en fjandinn hafi það ég leit ekki svona út.

Nú eru Litlir Bleikir Fílar komnir aftur og eru heldur betur í geggjuðu stuði. Þeir lofa að fá ekki inflúensu aftur í bráð. Tveir skemmtilegir pistlar eru búnir að vera í bígerð undanfarið og bíða þeir spenntir eftir frumsýningu (já ég persónugeri skrifin mín....don't be judger)